Dit vers sluit aan op het vorige, dat ging over contracten en getuigen bij het aangaan van een lening (en bij minder indrukwekkende zaken zoals ruilhandel). Vers 283 voegt daar enkele interessante uitzonderingsbepalingen aan toe.
283. En als je op reis bent en geen schrijver vindt, dan maar een onderpand genomen; maar als iemand van jullie een ander (het onderpand toe-) vertrouwt, dan moet die ander het hem toevertrouwde (t.z.t.) teruggeven, laat hij Allah vrezen. Verberg het bewijs niet; wie dat doet heeft een zondig hart, en Allah weet wat je doet.Het is dus toegestaan in plaats van een geschreven contract een onderpand uit te wisselen, en dat onderpand mag ook weer aan een ander in bewaring worden gegeven. Hier is echter geen sprake van getuigen, dus wat er in het geval van een conflict moet gebeuren om de waarheid boven tafel te krijgen is onduidelijk. Dat het onderpand kan worden doorgegeven aan een ander maakt de kans op ongelukken alleen nog maar groter. Waarom is de koranschrijver hier zo makkelijk en in het vorige vers juist niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Op- of aanmerkingen? Plaats ze hier...